ڪُوڙُ ڪَمايُئِي ڪَچُ، اُٿي اورِ اَللہَ سين؛ ڪَڍُ تون دَغا دِل مان، صاحِبَ وڻي سَچُ؛ مُحبَتَ سَندو مَنَ ۾، ماڻِڪَ! ٻارِج مَچُ؛ اِنَ پَرِ اُٿِي اَچُ، تَہ سَودو ٿِيَئِي سَفَرو.

جَرَ تي ڦوٽو جِيئَن، لَڳِئي لَھِرَ اَڌُ ٿئي؛ تُون پِڻ آھِيئين تِيئَن، دُنيا ۾ ڪو ڏِينھَڙو.

هيجُ نہ هوندو جِنِ، سي ڪِيئَن وِندُرَ وِيندِيُون؟ وِهو وِچِ رَهنِ، سَھسين سَڌُنِ وارِيُون.

جَڏهِن سُتِيُون جي،پَٿرِ پيرَ ڊِگھا ڪري،تَڏهِن تَنِين کي، ساٿَ سُتيئِي ڇَڏِيو.